#WOII 

Vanuit haar kamertje met uitzicht op het Museumplein in Amsterdam schreef Etty Hillesum (1914-1943) haar indrukwekkende dagboeken in een ontwrichte wereld met steeds meer vrijheidsbeperkingen en onderdrukking. Paradoxaal genoeg doet Etty in die donkere tijd verslag van een bevrijdend proces in zichzelf. Haar teksten zijn genadeloos eerlijk, poëtisch en vol zelfspot en spreken wereldwijd nog altijd tot de verbeelding. Meer dan ooit is Etty’s zoektocht naar zichzelf en haar eigen plek een voorbeeld voor nieuwe generaties.

Eén ding is wel zeker: men moet de voorraden liefde op deze aarde helpen vergroten. Ieder beetje haat aan deze wereld toegevoegd, maakt haar onherbergzamer dan ze al is.

In Etty Hillesum – Dat onverwoestbare in mij wekt Julika de schrijfster tot leven. Zij deed dat eerder in haar veelgeprezen voorstelling In duizend zoete armen. Bij herlezing naar aanleiding van 75 jaar vrijheid werd Julika opnieuw geraakt door de manier waarop Etty omgaat met het lijden en ondanks alles de schoonheid van het leven kan blijven zien. Met een hernieuwde blik richt Julika spelend en zingend een ontroerend monument op voor een krachtige vrouw die zelfs in de diepste duisternis licht zag branden.

Theaterkrant: ‘Marijn brengt haar solovoorstelling met grote toewijding en in een beheerste stijl, naturel, nooit over-geëmotioneerd, soms zelfs met distantie. Dat werkt goed. Briljant is de redenering van Hillesum waarom zij níet wil onderduiken. Tot op het laatst behoudt de voorstelling een optimistische toon, en dat is indrukwekkend. Beklemming en hoop gaan samen. Dat is knap gedaan, want op die manier behoudt Dat onverwoestbare in mij exact wat een historische voorstelling moet doen: je waant je in de tijd van toen, zonder kennis van nu.’

spel, zang en script: Julika Marijn
regie: Diederik van Vleuten
tekst: Julika Marijn, Etty Hillesum