Missie Márquez in Colombia van Kompagnie Kistemaker is als een Zuid-Amerikaanse bioscoop en literaire safari inéén, waarbij theater en film, werkelijkheid en illusie zich op intrigerende, humorvolle wijze met elkaar vermengen. Afgelopen zomer een grote hit op Oerol, 25 en 26 januari in Werkplaats Walhalla.

Honderd Jaar Eenzaamheid, geschreven door Gabriel García Márquez is een begrip in de wereld. Door een speling van het lot is theatermaker Karlijn Kistemaker onlosmakelijk verbonden met dit meesterwerk. Haar oudoom Kees van den Broek maakte de Nederlandse vertaling en zij erfde de royalty’s. Nu is het Karlijns missie om samen met haar kompanen een theatrale vertaling te maken van het boek. Er zijn wel een hoop obstakels: naast die vele pagina’s, de tientallen personages en de honderden terzijdes gebeuren er wonderlijke dingen.

In Missie Márquez in Colombia (deel 7, 8 & 9 van het 12-delige Missie Márquez) vlucht Kompagnie Kistemaker, door een uit de hand gelopen ruzie over de rechten van het boek, naar Colombia. Vermomd als filmploeg reizen ze door het land van Honderd Jaar Eenzaamheid. Met de foto van oudoom Kees als mascotte onder de arm wordt Kompagnie Kistemaker meegezogen in een vervreemdende trip langs sjamanen, professoren, leguanen en grensposten. Verbazingwekkender is nog dat de inhoud van het boek zich op wonderlijke wijze aan hen blijft opdringen.

Missie Márquez in Colombia wordt als drieluik op één avond gespeeld. Het is niet noodzakelijk om de vorige delen gezien te hebben.

Theatermaker Karlijn Kistemaker won in juni 2018 de Charlotte Köhler Prijs van het Prins Bernhard Cultuurfonds: een aanmoedigingsprijs voor jong talent.

De Theaterkrant **** – “In een bonte carrousel trekken de anekdotes, verwikkelingen en bizarre avonturen aan ons voorbij. Met Kistemaker als de stralende directrice cq spreekstalmeesteres van dit magisch-realistische circus, waar niets is wat het lijkt en tegelijkertijd alles is wat het zou kunnen zijn.”

8Weekly **** – “Kistemaker vertelt poëtisch en creëert een wonderlijke wereld. Het publiek waarvan het merendeel noch het boek noch eerdere delen kent, hangt drie uur geboeid aan haar lippen. Ondanks haar welbespraaktheid behoudt ze een onbevangenheid waarmee ze het publiek inpakt.”