“Ik dacht dat mijn kinderen zouden opgroeien met twee verliefde ouders, de realiteit is anders.

Dat doet pijn. Omdat ik mezelf een verhaal vertel dat dit niet klopt. Ik ga proberen dat verhaal los te laten. Om te vergeten wat ik vind dat het MOET zijn, en te kijken naar wat IS.”

Een poëtisch theaterconcert zonder verhaal, met stilte en taal. Niet over diegene op het podium maar over ons allemaal. Over liefde en loslaten. Vooral loslaten, van het verhaal.

De pers over Laura van Dolron:

Herinneringen, flarden gesprek, anekdotes, dichtregels: ze komen
associatief voorbij, gevoelig begeleid door het dwarrelend gitaarspel
van Frank van Kasteren. – Volkskrant ★★★★☆

In het kale theater dat Van Dolron maakt, pelt ze nog een laagje af  –
Parool

‘Meesterverteller’ ✰✰✰✰ – NRC

‘Maar ze is in de eerste plaats een meester-vertelster, iemand die je meesleept in een verhaal dat aan de kern van het menselijke zijn raakt, en getuigt van lijden en vergeving, ook voor zichzelf.’ – ✰✰✰✰ De Standaard

‘Ongemeen scherp geformuleerde en genereuze observaties. Ook nu is ze meester in het spelen met de regels van het spel.’ – Theaterkrant

Concept: Laura van Dolron | Spel, muziek en uitvoering: Laura van Dolron, Frank van Kasteren, Wilko Sterke e.a. | foto: Annelien Nijland

Deze voorstelling is mede mogelijk gemaakt met een bijdrage van het Fonds Podiumkunsten.