#Tragikomedie | #OverActrices | #ScherpeDialogen

Ze zijn 42 jaar, actrice en hebben menig theater en schouwburg bespeeld. Die prachtige zalen, de heerlijke achtertonelen, de achteringangen en artiestenfoyers, ze hebben ze allemaal gezien. Nu zitten ze in een wachtkamer, de schrijver zegt kleedkamer, maar dat is ook een soort van wachtkamer natuurlijk, je wacht en je wacht terwijl er op je wordt gewacht.

“sterk debuut van een nieuwe productiehuis, dankzij formidabel acteerwerk en een scherpe tekst.” – NRC ★★★★  

“In deze hilarische voorstelling vegen drie actrices de vloer aan met de nog altijd ongelijkwaardige rolverdeling in de toneelwereld.” – De Volkskrant ★★★★  

Ze hebben tekst, zijn geregisseerd, geschminkt en gekapt, dragen een kostuum en willen zich uitspreken. Het theater lijkt daarvoor de perfecte plek. Daar kan en mag immers álles gezegd worden. Het toneel is een vrijplaats om dat te zeggen wat je in het normale leven niet kunt zeggen, dat zegt de regisseur ook. Maar wat hebben ze eigenlijk te zeggen, deze actrices van de kleine zaal die af en toe ook in de grote zaal staan?

‘Ik Stond In Een kutvoorstelling Maar Mijn Haar Zat Wel Heel Goed’ is een ode aan de actrice. Een confronterende en tragikomische voorstelling waarin drie actrices in een scherpe dialoog hun eigen rol bezien. Ze gaan in verzet tegen het systeem waarin ze gevangen zitten. Of waarin ze zichzelf gevangen houden. Lukt het om er aan te ontsnappen? Hun machteloosheid is zowel schrijnend als geestig.

Wanneer kunnen wij gaan slapen
We zijn aan het werk
Kutwerk
Kutwerk maar prachtig werk
Weet je waar ik echt bang voor ben?
Dat ik dit altijd zo moet blijven leven

Tekst: Magne van den Berg | Regie: Lies van de Wiel | Eindregie: Mara van Vlijmen en Alejandra Theus, Marjolein Ley en Lotte Dunselman | Spel: Lotte Dunselman, Marjolein Ley, Alejandra Theus | Dramaturgie: Janine Brogt | Kostuums: Freja Roelofs | Ontwerp: Mats Boswijk | Techniek: Bas Kasten | Productie en nagesprek: Isil Vos | Publiciteit: Mirte Droogers | Publiciteitsbeeld: Miek Uittenhout | Scènefoto’s: Sanne Peper